Antaŭ kelkaj tagoj finiĝis la Plurlingvula renkontiĝo (Polyglot Gathering), kvartaga aranĝo en Berlino por ĉiaj lingvoŝatantoj. Al ĝi veturis du teamanoj de E@I: Matthieu (mi) kaj Petro (nia altestimata laborestro).

Pli ol 300 lingvemuloj el la tuta mondo kunvenis en hotelo en Berlino por praktiki lingvojn kaj paroli pri ili. Mi havis ŝancon babili kun multe da homoj en ĉiuj lingvoj, kiujn mi konas (diversnivele): Esperanto, franca, angla, slovaka, rusa kaj germana. Mi ĝojis vidi, ke mi povas sufiĉe bone konversacii ruse, sed mia germana estas eĉ pli malbona, ol mi pensis. Kelkaj homoj diris pri mia akĉento en kelkaj lingvoj “Mi ne divenus, ke vi estas franco.” Verŝajne tio estas komplimento.

Mi parolas (uzante sufiĉe larĝan difinon de “paroli lingvon”) nur ses lingvojn (jes, tiu kunveno vere estas loko, kie eblas diri “Mi parolas nur ses lingvojn”!), sed multaj partoprenantoj scipovis pli; kelkaj eĉ parolis dekduon da ili. Mi tre ĝojis esti ĉirkaŭata de aliaj frenezuloj, kun kiuj eblas ŝanĝi lingvon plurfoje meze de diskuto kaj kiuj konsideras vortojn kiel “morfologio” tute normalaj.

La ĉefa lingvo de la renkontiĝo estis la angla — la sola, kiun komprenis ĉiuj partoprenantoj. Sed plej multaj partoprenantoj parolis ankaŭ la francan, la hispanan aŭ la germanan, kaj aliaj oftaj lingvoj estis la itala, portugala, rusa kaj, surprize, Esperanto. Mi vidis tie multajn konatajn (kaj ankaŭ multajn nekonatajn) Esperanto-parolantojn, kaj mi tre miris, ke la ĝenerala opinio pri ĝi ŝajnis pozitiva. Multaj homoj interesiĝis pri Esperanto (do mi — espereble ne tro — multe reklamis pri SES), kaj ni rapide forvendis la german-, franc- kaj anglalingvajn ekzemplerojn de Esperanto per la rekta metodo.

(Legi pli…)

Eksterlanda vivo de staĝantino ne facilas – percipe dum grandaj esperantaj aranĝoj! Ĉijare mi partoprenis mian unuan SES en Martin, sed ekde komenco en nekutima rolo: anstataŭ diligente studi la lingvon ĉiumatene kaj normale partopreni programarojn posttagmeze, mi diversmaniere laboris kune kun la organizantoj helpante kiel eblis laŭ kapabloj. Dua nia staĝanto, komputikisto de Ĉehio (Václav Zouzalík), estis plentempe okupita pri Interreta konekto (dum du unuaj tagoj li senĉese kunigadis komputilojn kaj saĝtelefonojn de partoprenantoj kun la reto) do plej penigaj kaj enuaj taskoj restis por mi. SES komenciĝis por ni jam semajnon antaŭ solena malfermo, post longaj kaj nervozigaj por la tuta teamo preparadoj ni finfine alvenis al Martin unu tagon antaŭ la oficiala alventago. Kvankam restis multege da laboro, surloke mi tuj malfremdiĝis kaj ekĝuis la etoson de SES vidatan tra malantaŭa pordo.

Kiel studentino de filologio mi kompreneble riĉigis mian vortstokon – kvankam mi ne partoprenis matenajn lecionojn de Esperanto tempomanko, mi ofte parolis kvazaŭ-slovake kun lokaj laboristoj de nia ejo kiam ekzemple necesis malfermi rompitan seruron. Unue mi iom timis, sed kun la Lingvo Internacia, slovak-esperanta vortareto kaj rideto eblis solvi ĉiujn problemojn. Indas rimarki ke mi ege progresis dum tiu tempo, ĉar antaŭe mi apenaŭ studis la slovakan, kaj post reveno mi eĉ refreŝigis mian konton ĉe slovake.eu. Mi sukcesis ankaŭ utiligi kelkajn kapablojn pri kiuj mi eĉ ne sciis ke mi ilin havas – verŝajne oni pravas dirante ke oni lernas tutan vivon. Dum lingva tago mi debutis kiel prelegantino: mi unuan fojon en la vivo gvidis kurseton de la pola lingvo por eksterlandanoj en Esperanto kaj verdire kun mia lingva nivelo ĝi estis por mi traŭma sperto. Bonŝance estis kun mi mia pli sperta amikino de vroclava klubo, Ania Liszewska, kaj dank’ al ŝi ni kune sukcesis respondi vere komplikajn gramatikajn demandojn; mi estis surprizita kiom multe da homoj venis al nia prelego kaj scivolemas lerni pri la pola lingvo kaj foje eĉ babili pole!

Tagajn programerojn mi partoprenis tre sporade kaj mi elektis nur la plej utilajn kaj laŭ mi interesajn por mi temoj; amaso da programproponoj kaŭzis, ke oni ne povis ĉeesti ĉion. Persone mi ĉiam plej bone amuziĝas ludante en vortludoj aŭ simple babilante kun amikoj, do mi partoprenis aligatorejon kaj skrablo-ludadon. Interesajn mi trovis ankaŭ prelegojn, precipe pri esperanta mono Steloj (Roĉjo), organizado de loka e-agado, kaj tre amuza ciklo de prelegoj pri esperanta leksiko: neologismoj, slango kaj obscena leksiko (Konstantin Tiĥomirov). Intertempe mi partoprenis ankaŭ kurson de toki pona okaze de la apero de la unua papera lernolibro de tiu ĉi artefarita lingveto. Intereso pri toki pona estis mirige granda, dum prelego mankis liberaj seĝoj en klasĉambro kaj vespere en manĝejo jam videblis multaj homoj kun lernolibroj parolante toki pone. Mute pone! (signifas „tre bone” en toki pona 🙂 )

Kaj ĝuste almenaŭ vesperojn havis mi pli malpli liberajn, do mi plej ĝuis koncertojn, kaj neoficjalajn programerojn en drinkejo. Bona propono por malfrua vespero estis ankaŭ programo en gufujo: okazis renkontiĝoj kunigitaj kun etaj akustikaj koncertoj de Johannes kaj LPG, kiuj krom tio koncertis ankaŭ sur granda scenejo de nia koncertejo. Dum SES okazis ankaŭ du mondaj premieroj de ĉarmaj muzikvideaĵoj faritaj de Eva Fitzelová por Johannes Mueller (Ĉu vi imagas kaj Mi kaptos vin) kaj LPG (Alia aventuro). Sendube plej ofte kantataj per partoprenantoj kantoj estis novaj muzikaĵoj: Dankon de nova KD Regestilo (Jonny M) kaj Televido de Ĉiamen plu (LPG) kun sufiĉe facila kaj memorinda refreno kiu ekplaĉis eĉ al komencantoj. Aldonante novan KD-on de La Perdita Generacio al ĉiuj kongresaj sakoj organizantoj kontentigis ĉiujn partoprenantojn: por longjaraj ŝatantoj ĝi estis bonega surprizo kaj sekva aventuro kun plej ŝatata muzikgrupo, por tutkomencantoj – unua, kaj verŝajne ne lasta, renkontiĝo kun Esperanta muziko.

Kunlaborado dum aranĝo donas memfieron, eĉ se ne ĉio iras glate kaj laŭplane – ĉiam mi aŭdis de pli spertaj geamikoj. Kompreneble mi apenaŭ kredis, ke krom laceco organizantoj kapablas senti ion ajn post pli ol semajno da malfacila laboro surloke dum aranĝo. Eble rolo de staĝanto-helpanto plej oportunas por progresintoj? Oni ankoraŭ ne decidas pri gravaj aferoj, kio estas sufiĉe bona se oni parolas Esperante ne pli longe ol unu jaron kiel mi, sed aliflanke oni jam ne plu estas kutima partoprenanto kaj oni vidas, spertiĝas kaj agas pli. Do, se vi volas helpi kiel staĝanto ne nur dum SES 2014 sed ankaŭ en oficejo en Partizánske pri diversaj projektoj – iĝu sekva staĝanto de E@I! Mi kore rekomendas 😉

(Plena SES-fotaro troveblas ĉi tie)

Romualda Jeziorowska, staĝantino de E@I