Mi ĉiam studis multajn lingvojn.

Mia patrino volis, ke mi lernu la ĉinan, germanan, eĉ araban lingvon. Kaj ie en la pasinteco, miaj protestoj, miaj falsaj argumentoj kaj mia akra voĉo ankoraŭ sonas. Tiu voĉo de tiu aĝo, ĉi tiu, nur dek tri jaroj. Ĉi tiu voĉo, kiu parolis francan SMS-lingvon, balbutis anglan sen akĉento, sen envio, sen la angla, se eblas tiel diri. Pasia voĉo de poezio. Kiu legas, murmuras, kantas, envias.

Voĉo, kiu baldaŭ povos skribi.

La jaroj pasis, mi studis multajn lingvojn en la lernejo (kiujn mi rapide forgesis). La ĉinan, hispanan, latinan, iom da greka. Mi malkovras, ke lingvo estas fascina, ke lingvo vivas, ke ĝi moviĝas en multaj formoj, ke ĝi estas dancata en kantoj, poemoj, filmoj aŭ eĉ serenadoj. Mi malkovras lingvon kaj mi amas ĝin – nekredeblan interŝanĝon, poliglotan dialogon, novan pasion.

Mi forgesas lernejojn kaj ĵetas min al la poezio de la mondo. Mi lernas la islandan kaj revas pri Esperanto. Mi tradukas poemojn, kantojn, citaĵojn, sorĉojn.

Sed ĉi tiu deziro paroli al la mondo, vortoj, kiuj fariĝas antologio,
ĉi tiu deziro skribi al ĉiu lando, kion mi scias pri li,
ĉi tiu deziro vojaĝi, ne fuĝi, sed foriri,
kiom for ĝi iros?

Poliglota Renkontiĝo, Bratislavo. De la 29-a de majo ĝis la 2-a de junio 2019.

Mi estas volontulino, mi havas dudek jarojn, mi lernas du lingvojn kaj mi povas paroli en la angla.

Mi ŝatus kundividi kun vi ĉi tiun senton de intensa fiereco, kiam ni enmetas la glumarkon konforman al la lingvo, kiun ni parolas. Franca. Angla. Esperanto. Mi serĉas iom por trovi la islandan flagon. Horoj da laboro, da nekredebla gramatiko, da nekomprenebla poezio, legado de vortaroj, ĝuste ĉi tie, sur via nomŝildo.

Tiam mi iras marŝi inter konversacioj kaj homoj. Mi aŭdas nekonatajn lingvojn – sonojn, kiuj trairas la koridorojn kaj plenigas vian koron fiere: vi estas ĉi tie en Bratislavo, kaj vi ne scias, kiun lingvon paroli.

Vi estas tie, ĉirkaŭata de miloj da horoj da laboro – iuj pasigos dek minutojn trovante ĉiujn siajn glumarkojn. Ili povas paroli 10 lingvojn, povas legi ilin, kompreni ilin, uzi ilin sed ilia rideto estos pli signifa ol la alfabeto. Vi eliras, malkovras ilin, interŝanĝas anglan saluton, kiel vi fartas en la hispana, vi diras al ili la horon en la franca kaj vi manĝos en signolingvo.

Mi eĉ interŝanĝis kelkajn vortojn en la slovaka. Kaj ĉi tiu homo rigardis al mi, amuzita, feliĉa, kial vi ne aldonis la slovakan flagon? Jam estas bona komenco. Mi respondis, ke mi sufiĉas, ke ne sufiĉas.

Li diris al mi, ke ne sufiĉe ne signifas nenion, kaj ke ne sufiĉe estas jam multe pli, ol mi kredas.

La sekvan tagon, mi algluas novan flagon sur mian nomŝildon (al la nivelo A).

Ĉar ĉiu komenco estas plena de ĉi tiu speco de nesufiĉaj kapabloj.

Mi ĉiam studis lingvojn. Por esti poligloto. Ĝi ĉiam sonis kiel sonĝo, kiel la atingo, kiun la kuraĝaj homoj atingas. Estas kiel esti astronaŭto, eblas, sed vi, vi ne povas fari ĝin. Estas kiel sonĝi dum latinaj lecionoj – neniu plu parolas ĝin, do kial? Nu, vi supozas, mi imagas, ke vi ne scias, ke iuj homoj kapablas paroli unu kun la aliaj danke al ĉi tiu lingvo tiun tagon.

Esti poligloto – ne estas celo sed destino. Estas konstanta laboro – plenigita de pasio, amo al vortoj kaj lingvoj, de malkovro. Estas vojaĝi sen foriri, estas trompi sen esti punita, estas unuiĝi en silento al ĉiuj homoj sur la tero, kiuj scius, kiel vi, ligi sin al la sonoj de ĉi tiuj homoj, kiujn ni ne konas denove.

De ĉi tiuj kelkaj tagoj mi scias, ke ili ne estos la lastaj. Mi renkontis homojn el Tasmanio, Rusujo, Aŭstralio, Usono, homoj vizitintaj Francion, Islandon, Montrealon aŭ Ĉinion. Mi parolis kun viroj, virinoj, rakontoj, vivoj.

Esti volontulo dum ĉi tiu sperto permesis al mi vivi ambaŭflanke de ĉi tiu renkonto. Por povi helpi, konsili, gvidi homojn, kiuj, duoble pli aĝaj ol mi, konsideras min kiel unu el ili. Konsideras min kun respekto, preskaŭ atendante, ke mi scias pli ol ili. Post ĉiu tiu laborado, tiuj horoj da lingvo kaj malkovro pri ni kaj aliaj, ĉu ili ne instruis nin esti pli humila?

Fine, kion pli mi povas diri? Estas malmultaj lokoj en ĉi tiu mondo kie tiom multaj homoj povas senti sin en la ĝusta loko samtempe. Ni komencas paroli kun iu ajn – por ekscii, ke ili estas kiel ni. Ke pasioj estas dividitaj kaj ke lingvoj neniam estis baroj.

Mi pensas, male, ke ili estas vojoj, interŝanĝoj, la plej bona maniero koni unu la alian, eĉ koni sin mem.

De ĉiu sperto de mia vivo, mi estas dankema kaj mi akceptas, ke ili eble neniam denove okazos. Sed la avantaĝo kun Polyglot Gathering estas, ke ĝi okazas ĉiun jaron.

Do ĝis revido en Pollando la venontan jaron ĉar post ĉio ĉi,
mi ĉiam studos novajn lingvojn.

Ĉi tiun artikolon verkis nia EVS-volontulo el Francio Léa Pillot-Colin.