LingvaFest’ estas lingva festivalo, kiun E@I organizas ĉiujare. Ĝi kutime okazas en Bratislavo, sed eble iam tio ŝanĝiĝos? Mi aŭdis pri ĝi ekde la komenco de mia EVS – mi eĉ ricevis glumarkon de LingvaFest’, kiun mi gluis sur mian komputilon. Ho, dolĉaj memoroj pri tiu stranga vojaĝo al Ĉeĥoslovakio, mi diros al mi mem, vidante tion.

Ĉu vi scias, kion mi plu memoros? La amikojn, kiujn mi ekkonis, la lacajn ridojn kaj la picajn tranĉaĵojn, kiujn mi manĝis. La grandegajn bierojn, kiujn mi neniam finis komence – tiujn mi trinkas dufoje pli nun. Miajn provojn en la rusa, miajn anglalingvajn miksaĵojn kaj miajn francajn ŝercojn. Bonaj tempoj kaj malpli bonaj tempoj – kaj ĉi tiu ĝenerala kontento esti ĉi tie, voluntulino kaj engaĝita.

Ni alvenis du tagojn pli frue por organizi ĉion – la budojn, la ĉemizojn, la milojn da seĝoj, la fotan budon kaj saluti la lokon, kiu mankis al mi. Kaj, post ĉiu ĉi tumulto, surmeti nian volontulan rolon.

LingvaFest’ havis la unikan econ, kompare kun aliaj eventoj, oferti al ni dobrovoľník-ĉemizon. Mi sentis min iom speciala, iom pli volontula ol kutime, kaj pli facile trovebla. Estis plezuro esti alparolita en la slovaka de iu, kiu decidas rakonti al mi sian historion, antaŭ ol mi povas kuraĝe respondi al ili “Nehovorím po slovensky, anglicky?”. Mia plej ŝatata parto estis verŝajne la fojo, kiam tri infanoj demandis al mi ion, kion mi ne komprenis, sed mi tamen provis konduki ilin al la informejo kaj ili fine forlasis min meze de la halo.

Ĉar jes, LingvaFest’ ankaŭ estas tiel. Dekoj da volontuloj, kiuj portas kaj stokas multe – tro – da tabloj kaj seĝoj, volontuloj, kiuj konsilas vin, kiuj gvidas vin, sed ankaŭ prelegantoj, kiuj venis por prezenti metiejojn kaj kursojn (ni havis pli ol 100) (kaj mi eĉ faris unu!) .

Dum du tagoj (de la 25-a ĝis la 26-a de septembro 2019, ĉi-jare) vi povas lerni pri multaj aferoj, partopreni lingvokursojn (kaj eĉ malkovri ilin, kiel tokiponon aŭ Esperanton) aŭ partopreni metiejojn, kie vi povas iomete malkovri pri la aliaj kaj multe pri vi. Ĉi tiu evento, kiel ĉiu evento organizita de E@I, havas etan animon, voĉon kaj personecon. Kaj dum ĉiu el ĉi tiuj kunvenoj, mi ĉiam trovis ion, kion mi serĉis, sen vere scii, kio estas aŭ kiel mi faris tion.

Kiel mi diris al vi pli frue, mi havis la okazon doni kurson – en la franca pli precize, ĉar jes, ja, mi venas el ĉi tiu bela lando. Francujo! Do, malgraŭ la kuraĝa konsilo de miaj geamikoj (parolu pri JUL, diris Matthieu, sed estos neniu, diris Michal), mi fine trovis mian manieron fari ĝin. Mi faris multan improvizon, mi estis streĉita, mi petis konsilojn kaj poste pensis pri forkuri – sed mi ne havas stirpermesilon.

Kaj fine, kiam mi vidis 8 homojn en la malgranda ĉambro, venintajn precipe por lerni iom pli pri la franca lingvo, mi komprenis iom pli pri mi mem. Mi amas instrui kaj vidi la intereson kaj entuziasmon de ĉi tiuj homoj – kaj mi pensas, ke mi faris bone. Kaj vi scias, mi estas tiel bona en la franca, ke eĉ Matthieu venis al mia klaso.

Ĉu mi diris al vi pri la budo pri Rusujo, kiun Daria amis? Aŭ tiu pri Hispanio, al kiu mi ne alproksimiĝis ĉar mi ne parolas la hispanan kaj pli malbone, ĉar mi estas alergia al ĝi. Aŭ la ludo, Vortoj, kie ni povas montri nian mankon de talento pri danco kaj lingvoj samtempe? Neniam forgesu la rekordon pri la altvaliria, kiun superis mia humila persono. Ne ĉiuj herooj surhavas mantelojn.

Aŭ pri la metiejo pri timoj kaj eraroj? “Timoj kaj eraroj”, de Hon Chong (Komikulo), donis al mi pli da manieroj akcepti niajn timojn – kaj montris al mi kiel pli bone kompreni niajn erarojn kaj ne timi ilin plu. Aplaŭdo. Tuj kiam vi malpravas. Estu fiera pri viaj eraroj kaj eliru pli forta kaj pli memfida.

Iom kiel mi faras post ĉiu evento. Esti volontulo fariĝis parto de mi – kaj parto de mia vivo. Ĉiu nova renkontiĝo ĉiam ofertas al ni novajn perspektivojn kaj novajn horizontojn, novan manieron vidi vivon kaj novajn malkovrojn. LingvaFest’ estis du intensaj tagoj, sed plenaj de belaj memoroj. Longaj tagoj, mallongaj noktoj, sed sincera feliĉo.

Vi scias, poliglotaj eventoj aŭ lingvaj renkontiĝoj… Ni renkontas homojn tie, ni faras bildojn, ni provas ne paroli ruse aŭ france, kaj ni ridas unusone. Ĝi estas unika ŝanco vivi kaj lerni.

Kaj nun mi ŝatus fini ĉi tiun tekston per frazo, kiu venas de amiko: “Mi sentas min viva!” por pensigi vin pri tio, kio vivigas vin.

Bonan tagon al ĉiuj,

Via kuraĝa Lea.

Ĉi tiun artikolon verkis Léa Pillot-Colin kadre de sia Eŭropa Volontula Servo.

Ĉi-jare, de la 12-a ĝis la 20-a de julio 2019 okazis en Nitra la Somera Esperanto-Studado. Ĝi estas, laŭ la retejo, la plej bona okazo por lerni kaj praktiki Esperanton. Kaj laŭ mi, jes, tio estas vera.

Kiel parto de la organizantoj, mi faris pli ol simple iri al la klaso ĉiumatene (mi ne maltrafis iun el ili, Dorotka, mi ĵuras!). La neceseja papero en via ĉambro? Tio estis mi. Jes, nedankinde. Miaj tagoj estis plenaj – mi estis tiel laca! Sed mi farus ĝin denove sen ajna hezito. Esti volontulino por ĉi tiu evento estis unu el la plej bonaj partoj de mia jaro.

Kaj malgraŭ tio, ke ni devas ellitiĝi frue, labori kiel en lernejo kaj eĉ fari hejmtaskojn, mi ŝatas lerni kaj kompreni. Estas malsamaj klasoj, unu por ĉiu nivelo – de la plej baza ĝis plej alta. Kaj eĉ post via unua tago da klasoj, vi ankoraŭ povas decidi ŝanĝi klason, lerni pli aŭ plifortigi viajn kapablojn.
Ĉio estas perfekte bone aranĝita por gvidi vin survoje por iĝi pli bona esperantisto.

Ni neniam povas sentiĝi perditaj. Ĝi estas la sama spirito kiel lernejo, ni ĉiuj estas kamaradoj kaj ni ĉiuj scias helpi unu la alian. Kiam mi perdis mian insignon, unu el miaj amikoj donis al mi sian. Do, vi povas laŭleĝe nomi min Job.

Ni neniam estas tro multe aŭ tro malproksime de hejmo en Esperantujo: neniu loko ŝajnas ne via, kiam vi scias, kiu vi estas.

Poste, se la klasoj ne elĉerpis vin, vi povos partopreni la multajn aliajn prelegojn kaj metiejojn proponitajn al vi. Sporto, talenta konkurso, lingvokursoj aŭ tute nigra puzlo por testi vian kapablon ne renversi ĉiujn tablojn unu post la alia. Kiu ajn vi estas – vi nepre trovos ion, kio plaĉos al vi.

Vi ankaŭ povas aliĝi, dum tuta tago, al ekskurso. Kaj, kion ajn vi decidos fari, vi faros la ĝustan elekton.

Fakte la demando devas esti, kion ni ne povas fari dum SES?

Eble vi povas aliĝi al la drinkejestro (ofte estis drinkejestrino) kaj diskuti kun li (de ŝi), aŭ eble ni priskribu pri SEP (Somera Esperanto-Programado). Aŭ, eĉ pli, irante al la milda kaj bonkora gufujo por trinki iom da teo kaj ĝui nokte la puran kaj freŝan aeron de Slovakio. Dum ĉi tiu evento, mi promesas, vi trovos vian vojon. Kaj tiom da amikoj kaj mirindaj homoj, ke vi fine komprenos kial mi ĉiam tiel feliĉas pri ĉi tiuj eventoj. Eble, ni amikiĝos!

Fine, kion alian mi povas diri? Esperanto fariĝis parto de mi dum ĉi tiuj lastaj monatoj – unu el la plej bonaj partoj de mi. Kaj kiel parto de la esperantista komunumo (bonvenigu min), mi sentis min hejme. Esperantujo estas kiel, por iuj homoj, la sento de familio, kiun ili neniam vere havis. Ĝi estas loko, kie vi scias, ke vi sentos vin bone. Kie vi scias, homoj povas kompreni vin kaj ĉiam feliĉos vidi vian kortegan vizaĝon.

Do, se vi nur volas fari dum via somero lerni la amikeco-lingvon kaj renkonti homojn, kiuj volas la samon kiel vi, mi pensas, ke vi jam scias kien vi devas iri.

Kaj se mi iel konvinkis vin fariĝi volontulo por E@I, unue vi devas scii … Ne fidu Kryštof. Kaj due, en E@I, vi malkovros teamon. Teamo, kiu konstante ŝanĝiĝas kaj evoluas – homoj foriras kaj venas, kaj ĉio iras glate ĝis vi rimarkos, ke iu manĝis vian picon en la fridujo. Kaj, kiel teamo, vi ĉiam estos helpata kaj subtenata de la aliaj.

Mi neniam sentis min perdita.

Ĉu ĝi estas speciala kompetenteco de E@I? Aŭ natura virto de la esperantistoj? Mi pensas, ke vi devas sciiĝi.

Ĉi tiun artikolon verkis Léa Pillot-Colin kadre de ŝia Eŭropa Volontula Servo.